Ruim 22 jaar ben je nu mijn maatje, mijn toeverlaat. Ik kan eigenlijk niet zonder je. Destijds was ik meteen verliefd op je. Vooral je welgevormde buitenkant trok me in eerste instantie aan. Wat zag je er prachtig uit! 'k was trouwens niet de enige die dat vond. Later ontdekte ik dat je binnenkant nog veel belangrijker was. Hoewel, het was ontzettend lastig om je te doorgronden, want je zat aardig complex in elkaar. Ik heb je soms wat verwaarloosd, dat weet ik. Toch ben je me tot nu toe trouw gebleven.
Het ging langzaam maar zeker steeds minder met je. Al een tijdje moet ik er rekening mee houden dat je er op een dag niet meer zal zijn. Ik wil er niet aan geloven, maar toch moet het. Je hebt mij in al die jaren zoveel warmte gegeven. Elke dag was je er voor me, of ik nou in een goed of minder goed humeur was. Ik heb nooit aan je getwijfeld en ik merkte gewoon dat je er voor me was. Als ik dan op een avond verkleumd thuis kwam van het sporten, zorgde jij ervoor dat ik me behaaglijk voelde bij je. Nu, bij het naderend afscheid, schiet me dit opeens te binnen: als we vrienden op bezoek kregen, waren ze altijd blij met jou aanwezigheid. Dat merkte je direct. Je was er gewoon, ook voor hen. Niemand besefte het, maar het was altijd fijn en toch was je nooit nadrukkelijk aanwezig.
Mooie herinneringen komen opeens weer terug; al die heerlijke lange avonden, waarin je me zoveel plezier schonk. Ja, je was ontzettend waardevol. Toen je net mn vriendin was, omhelsde ik je en liet mn handen over jouw buitenkant glijden. Wat een heerlijk gevoel was dat, wat een genot. Je kwam bij mij in huis en ik bekeek je helemaal. 'k genoot ervan als je je best deed en volop bezig was. Ik heb al die jaren geprobeerd goed voor je te zorgen en je niet te beschadigen. Behalve die ene keer, vorig jaar november. Ik heb je toen heel hard geslagen, omdat je niet deed wat ik wilde. Het was een enorme klap en je trilde helemaal. Toch liet je het gewoon over je heen komen, zonder tegensputteren. Vergeef het me, want het gebeurde echt in een opwelling, omdat ik dacht dat je me niet meer kon verwennen... Sorry dat ik opeens zo aggressief was, maar het welde opeens in me op. Toch heb ik niet destructief gehandeld. Even dacht ik toen: je moet bijdraaien. Misschien heb ik je toch wel enorm beschadigd. Wat het precies met je gedaan heeft, ik weet het niet.
Toen het opeens een paar weken terug wat minder met je ging, begon ik me opeens zorgen te maken. Van binnen was je misschien al zwakker dan ik hoopte. Je ging opeens erg achteruit en eigenlijk had ik het beter moeten beseffen. Ja, je mag het best weten: nu begin ik me echt heel veel zorgen te maken... Lang en zwijgend heb ik naar je gekeken en ik weet dat het een onomkeerbaar proces is. Ik ben niet bij machte om in te grijpen. De realiteit dringt nu pas keihard tot me door. Diverse gedachten komen bij me boven. Stel dat je er straks niet meer bent, dan moet ik altijd zonder je. Dat feit maakt me radeloos. Wat zou ik zonder je moeten? Hoe gaat het nu verder? Ik gaf je al de aandacht die je nodig had. Toch, aan alles maak ik nu op dat je einde nadert. Maar wat dan? Je neemt toch niet van het ene op het andere moment afscheid? Nee, dat kun je me niet aandoen, laat me alsjeblieft niet alleen zonder jou.
Het gaat het gebeuren, ik voel het. De periode daarna zal heel bepalend zijn. Stel dat ik een nieuwe vriendin krijg, hoe zou ik dat ervaren? Ik denk wel dat ik heel snel aan een ander toe ben, want het samenzijn is zo lekker, daar kan ik niet zonder. Ik heb het nodig. Wellicht is ze heel anders dan jij en ziet ze er veel eigentijdser uit. Misschien is ze ook wel veel stiller dan ik met jou gewend was. Het zal zeker anders zijn. Maar een ander in jouw plaats? Nee, daar wil ik nu nog niet aan denken. Ik moet en zal al het mogelijke doen om je te behouden. Je ziet er zo stoer uit, je geeft zoveel en veroorzaakt bij mij altijd een happy gevoel. Nee hè, wacht nog even, neem geen afscheid, want ik heb je zo nodig... Geloof me, tot aan het laatste zal ik je liefdevol blijven verzorgen. Ik heb zojuist voor je opgebeld. Zometeen komt er iemand naar je kijken en dat is misschien je laatste redding. Misschien mag je nog even bij me blijven...
De deurbel ging en er stond een man voor de deur:
U heeft gebeld over een storing aan de CV-ketel?
-------------------------------------------
©Matthijs, 30 januari 2008
Toevoeging 16 juli 2008:
Vorige week hebben we dan echt een nieuwe combi-ketel laten plaatsen, na 23 jaar trouwe dienst. Het werd dus hoog tijd. Die storing, eind januari jl., was al de 'vooraankondiging'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten