Laatste bezichtiging schuilbunker

Gisteren viel er een brief in de bus: een dwangbevel: IN NAAM DER KONINGIN. Van de gemeente. Dat was wel even schrikken. Ik moet namelijk met onmiddellijke ingang de graafwerkzaamheden onder mijn woning staken. De controleur, die twee weken terug al een kijkje kwam nemen, vertelde dat ik tegen alle regels in aan het werk was. Die mening deel ik niet hoor, want het is mijn eigen huis en eigen grond. Bovendien draag ik altijd een stofmasker. In de koopacte staat namelijk niets vermeld over een voorwaarde dat je onder het maaiveld niet mag spitten. Wat is namelijk het geval? Een paar maanden terug kreeg ik het idee om de kruipruimte onder het huis wat te gaan uitdiepen. Het is heerlijke droge grond en volgens mij is het grondwater nergens te bespeuren.

In de zomermaanden had ik het al uitgegraven tot op stahoogte, zo'n 1,50 meter dieper. Totaal is het begindeel, vlak achter het kruipluik nu bijna zo'n twee meter hoog. Of diep, 't is maar hoe je het bekijkt. Je kunt dus makkelijk rondlopen. Omdat ik naast het huis niet mag uitbreiden, want dan zit ik in de gemeentetuin, dacht ik: dan maar de grond in, naar beneden.
De wanden onder de spouwmuur heb ik randje voor randje met flinke kalkzandsteen bijgemetseld, zodat er een stevige vrijwel rechtopstaande muur is aangebracht. Daarna heb ik het middendeel wat dieper uitgegraven. Ongeveer zestien vrachtwagens met geel zand zijn al weg. Toen zat ik op een diepte van zo'n acht en een halve meter, daarna ben ik naar de zijkant gaan uitgraven. Zo'n ruimte biedt tal van voordelen. Je kunt er een wijnkelder in aanleggen. Een hele wijnvoorraad is al naar beneden gebracht. Bovendien creëer je eigenlijk een extra verdieping, niet op, maar onder het huis. Nu moet ik nog wel door een vakman wat elektriciteitsleidingen laten aanleggen, dan heb je ook verlichting.
Toen ik zo'n twaalf meter opzij was, moest ik volgens de berekeningen zowat onder de woning van de overburen zijn.
Het ziet er allemaal erg professioneel uit. Ik heb alleen halverwege een gat van bovenaf geboord, via de gemeentetuin. Een heel klein kokertje komt omhoog, zowat onder een bessenstruik, dus je ziet er niets van. Die koker is nodig voor de frisse lucht. Een ander voordeel is, mocht ooit 'de bom' vallen, dan heb ik mijn eigen schuilkelder. Als we dus ook nog een grote vriezer en blikvoorraad naar beneden brengen en wat opklapbedden, dekens, dan kun je er bij wijze van spreken zo een paar weken, ja misschien wel maanden, verblijven. De waterleiding naar beneden kan ik zo doortrekken. De temperatuur is daar prima. Toen ik wat verder ging, heb ik met flinke 15 cm-profielen, een soort balken, de bovenkant onderstut, met stempelbalken aan de zijkant geschoord, zodat alles enorm stevig is. Net zoals in de oude mijnschachten. Geen centje pijn.
Bij het graven vond ik ook nog wat stenen puntachtige dingen. Die heb ik naar het Oudheidkundig Museum gebracht. Toen ik daarna kwam informeren, zei één van de archivarissen achterdochtig: Het zijn heel oude vuistbijlen. Waar hebt u die vandaan? 'Gewoon onder mijn huis gevonden', zei ik, 'in mijn eigen grond, dus die dingen behoren mij toe.' Die vuistbijlen blijken namelijk erg oud. Volgens het museum 'van zeer grote waarde'. Vuistbijlen dateren uit de tweede helft van het midden-paleolithicum, circa 120.000-35.000 jaar geleden. De weinige in Nederland gevonden vuistbijlen komen uit de hoger gelegen gebieden, het gebied dus waar wij wonen. Daar zijn geen latere rivier- of zeeafzettingen die de vroegere bodem hebben bedekt, zodat ze makkelijk te vinden zijn.

Helaas, ik kreeg ze niet terug van het museum. Ze moeten er nu blijven voor nadere studie en overleg met de gemeente en het rijk. Toen begon de narigheid. Er kwamen mensen een kijkje nemen en weer wat later ambtenaren van de Dienst Openbare Ruimte, Wonen en Voorzieningen. Natuurlijk hoef ik niemand in mijn huis toe te laten, maar vooruit, ik ben best een amaible persoon. Ze hadden een jurist en fotograaf bij zich en het duurde niet lang of ik ontving een hele papierwinkel met allerlei bezwaren van de gemeente. Er is trouwens niemand van de buren of overburen die heeft geklaagd. Niemand heeft er last van en boven de grond, ook in de straat, zie je niets.
Alleen, denk ik, dat het komt door een voorbijganger, die zijn hondje uitliet 's avonds. Hij hoorde geluid uit die koker in het openbaar plantsoen naast mijn huis. 'Here I am', een song van Leona Lewis. Bij het graafwerk had ik namelijk de CD-speler meegenomen en dat nummer draaide toevallig. Muziek tijdens het werk is wel zo ontspannend. Het was echter niet Leona Lewis die daar beneden was, maar ik, zo'n acht en een halve meter lager. Die heeft waarschijnlijk bij de overheid aan de bel getrokken. Een klokkenluider dus.
Nu komen ze alles van de gemeente weer dichtgooien overmorgen. Ik heb nog één dag om al mijn spullen uit de zelf gegraven bunker te halen. Daarna komen er eerst mensen van de Archeologische Dienst kijken, vervolgens wordt de hele handel weer dichtgestort, met een soort grote slang, die zand naar beneden blaast. Daar slaat nu dat dwangbevel op. Ik moet ze morgenmiddag om 16.00 uur toegang verlenen, anders volgt een bevel tot inbeslagname. Diverse vrienden en kennissen zijn de afgelopen tijd al beneden bij mij komen kijken en waren erg onder de indruk. Een beetje handigheid, dat is alles wat nodig is om je huis wat uit te breiden.
Ik geef daarom vrienden en bekenden nog één keer de gelegenheid om te komen kijken, want daarna mag je er niet meer in van de gemeente. Zelf vind ik het wel erg mooi geworden en zonde dat het gesloten wordt.
Morgenmiddag, woensdag 1 april van 13.00- 16.00 uur houd ik open huis en dan mag ieder onder mijn begeleiding de alluminium ladder af naar beneden. Wees niet bang, er is geen enkel instortingsgevaar. Als je belangstelling hebt, moet je maar even langs komen morgen of hieronder even een berichtje achterlaten, dat krijg je verdere gegevens.


© Matthijs, 31 maart 2009
Ik vind het fijn als je een reactie achterlaat.


-------------------------------------------------------------------------------
Reacties op hyves.nl

• 

  Harry

  Beste Matthijs, jij durft dit allemaal en dan zo diep. Daar heb je heel wat werk aan verricht. Ik hoop dat niets daarvan instort. De hartelijke groeten van Harry

  31 mrt 2009, 17:36
  

  
  
• 

  Ellis

  Hoi Matthijs,ik lees altijd graag je stukjes,maar deze vind ik helemaal goud.Hoe lang ben je al aan het graven en is het echt waar?? Het lijkt wel fictie Jammer dat ik niet even kan komen graven.Gaan ze nou elk jaar bij je langskomen om te controleren of je wel braaf bent?Misschien mag je bij de buren graven Maar als je nog wat speerpunten vindt moet je ze niet weer wegbrengen Groetjes Ellis

  31 mrt 2009, 17:47
  

  
  
• 

  (just me) Nell

  Zeg Matthijs.........Ik wil ook nog komen.
  Is er nog plek en heb je de koffie al klaar staan?
  Kan ik kom half 3 komen?
  Gaaf verhaal,wat een werk moet dat geweest zijn.
  
  gr Nell

  31 mrt 2009, 19:15
  
• Marian

  Wat een enorme klus zeg! Ik kom zeker even een kijkje nemen. Schenk je ook een wijntje, daar diep onder de grond, voordat je de flessen weghaalt? Scheelt sjouwen!

  31 mrt 2009, 22:26
  

  
  
• 

  Ellis

  Hei,
  Het kwartje is gevallen,ik vind het goud!

  1 apr 2009, 10:10
  
• 

  Trudy

  8 1/2 meter diep. Was je op weg naar het middelpunt der aarde?
  Wel zonde van al je werk.
  Laat je weten wat er nog meer gevonden word door de archeologen?

  1 apr 2009, 10:12
  
• 

  Anja

  Jammer dat ik te laat ben, had je graag geholpen om de wijnvoorraad in je schuilkelder mee naar boven te nemen lukt in mijn beleving het beste door het ter plaatse te nuttigen en zo, als 'wijndrager' fungerend, jezelf weer naar boven te laten begeleiden

  1 apr 2009, 21:48
  

  , Respect
• 

  Dewes

  Hoi Matthijs, heb je de gemeente alles wel goed aan laten stampen. Anders krijg je mogelijk een verzakking. Dat is dan wel were gemakkelijk met het ramen wasen van de bovenverdieping. Dewes.

  4 apr 2009, 18:46
  

  , Respect
• 

  Ansepanzzz

  Mooi verhaal!!

  5 apr 2009, 10:36
  
• 

  Sensi ....

  hahahahhahaaha joh 7 vrachtwagens.....heeft menig zweetdruppeltje gekost...

  6 mei 2009, 16:44
  
• 

  Harry

  Hallo Matthijs, dus jouw dagen zijn wat deze zaak betreft, gauw geteld. Wat voor zaak ga je hierna opzetten? De hartelijke groetenvan Harry

Belevenissen op zaal 608 (deel 1)

Toch moet ik even vertellen over de gang van zaken. De tl-verlichting op zaal 608 gaat even over zeven uur in de morgen ongenadig aan. Helemaal. De 'dagploeg' gaat van start. Meteen is iedereen klaarwakker. Wie haalt het in zijn malle hoofd om op dit vroege morgenuur de sluimerende winterschemer in een hel licht om te zetten? Begrijp me goed, we zijn niet in de werkplaats van schilders- en renovatiebedrijf Driessen. Ook niet in het magazijn van de buurtsuper. Dit is het ziekenhuis, op de afdeling Cardiologie wel te verstaan. Meestal is dat de plaats waar men voorzichtig met de patiënten omgaat. Een zachte aai over mijn bolletje en een zacht gefluister: 'Lieverd, wakker worden, een nieuwe dag', had ik niet verwacht, maar ineens het felle licht aan als je nog half in dromenland bent, dat is andere koek. Nog net constateer ik bij mijzelf geen disbalans tussen het aanbod van zuurstof aan de weefsels. Van hypoxie of arteriële zuurstofsaturatie is nog geen sprake, gelukkig nog net geen shock. Abrupt wakker worden onder felle witte tl-verlichting, zal echter door weinig mensen op prijs worden gesteld. Tenminste, dat denk ik zo. Alleen van de schrik al zou je een hartritmestoornis, trillende bronchiën, acute fixatie of andere kwalen kunnen krijgen. De meeste mensen liggen hier - net als ik - aan het infuus en sommigen hebben ook hartbewaking. Je hoort slechts zachte piepgeluidjes van de aangesloten apparatuur. Er zijn natuurlijk wel aangenamer oorden om over te schrijven, maar je kunt hier in ieder geval wel wat meemaken.

Gisteren heb ik kennis gemaakt met drie buurvrouwen - ja ik lig op een 'gemengde' zaal - en twee buurmannen.'De gezelligste zaal van deze gang', had Annie aan de overkant gezegd. 'Hier kun je wat beleven'. Dat had ik dus in de gaten en zij kon het weten, want ze was hier al een week. De gratis krant, de SPITS, uitgedeeld door de afd. Bibliotheek, had ik ook al zitten liggen lezen met verontrustende berichten over de neergaande spiraal in onze economie. Er mag wel wat meer aan energiebesparing worden gedaan. Tja, hier op zaal 608 heeft het verplegend personeel daarvan geen weet.

Net als de anderen, ben ik meteen klaarwakker, gereed voor de volgende fase: het ontbijt. Voor mij bestaat dat uit twee beschuitjes en een kop thee, helemaal vergoed door de Zorgverzekeraar, die het Ziekenhuis daarvoor minstens 480 euri per opnamedag uitkeert. Als het ontbijt is uitgedeeld, stort de oude baas (88) naast mij zich gretig op de twee kleine glinsterende boordenknoopjes, die op het verrijdbare tafeltje liggen.
Net als ie ze met een glas water wil doorslikken, roep ik opeens naar hem: 'Stop ho!'. Commando's is ie wel gewend, want gisteren vertelde hij dat hij een gepensioneerd militair is. Commandant bij de Genietroepen was ie, bij de zware jongens dus. Zijn munitie hier bestaat uit een gehoorapparaat, een leesbril en een stapel doosjes met medicijnen. Hij ligt hier voor ratelende hartkleppen in combinatie met een longontsteking. Van schrik wacht ie meteen met die dingen door te slikken en spuugt ze weer uit. Gisterenavond was de overbuurvrouw Monique van bed 2 zo vriendelijk geweest om hem twee knoopcelletjes aan te reiken, omdat zijn gehoorapparaat weigerde. 'O, ik heb ook een gehoorapparaat en ik heb nog wel reserve-exemplaren hoor', had ze nog gefluisterd, net voordat het licht uitging. Ze had ze bij hem op het kastje neergelegd. Daarna was ie, vermoeid en vergeetachtig, in slaap gevallen.

Nu is het ochtend, rond kwart over zeven. De zaalzuster, Gerry, die haastig is komen aanhollen doordat ik op de rode knop had gedrukt, komt aan mijn kamergenoot vragen: 'Wat is er aan de hand meneer Brakel?'. Ze staat nog te trillen als een diepzeeduiker die zich over de reling van het deinende schip wil werpen.'Hij neemt denk ik de verkeerde medicijnen in zuster', antwoord ik in zijn plaats. 'We moeten elkaar een beetje in de gaten houden hè, om te overleven.' 'O nee', roept ze en kijkt verschikt naar de batterijtjes die hij net wil gaan doorslikken. 'Zo krijgen we nog meer complicaties'. 'Ach, ze schieten er vanzelf wel weer uit hoor zuster', is mijn geruststellend commentaar. In gedachten zie ik het spul via zijn slokdarm, maag en overig darmstelsel weer in de plee belanden. Zuster Gerry is een andere mening toegedaan. 'Het maagzuur hè, dat geeft complicaties. Dan krijgen we vanmiddag nog een operatie er achteraan'. Mijn buurman, hij is wat vergeetachtig, kijkt met grote ogen naar de twee glinsterende 'pilletjes' die de zuster in haar hand meeneemt...
Nou, dan begin ik maar aan mijn beschuitje, mompelt hij...
Nu schiet me opeens weer te binnen, dat verpleegsters een lastige baan hebben. Zoals ze zelf ook zeggen: 'Je kunt zelf een infuus verkeerd aankoppelen of je ziet bijvoorbeeld niet dat een collega dat verkeerd heeft gedaan. Of je merkt niet dat een patiënt een nabloeding heeft of een hartstilstand. Ook zijn verpleegkundigen niet altijd op de hoogte van nieuwe afspraken tussen arts en patiënt, waardoor dingen misgaan.’

Hartstilstand? In het ziekenhuis? Toe maar, ik moet heel gauw zorgen dat ik zo snel mogelijk hier wegkom... maar zover is het nog niet. Vandaag heb ik mijn buurman kunnen behoeden voor een extra maagoperatie.


[wordt vervolgd]
Tja, ik heb nog veel meer meegemaakt, begin januari... wacht maar tot het infuusapparaat door mij wordt losgerukt...

© Matthijs, 3 maart 2009
Ik vind het fijn als je een reactie achterlaat.