Halte Kastanjelaan

Albert stopte vlak voor het bushokje. Ruim zeven jaar zat hij alweer op deze lijn, de 'toeristische route' zoals Gert, zijn collega, altijd cynisch opmerkte. Daar stond ze, bij de halte: zijn trouwe passagiere. Ze stapte in en viste de verfomfaaide strippenkaart uit haar tasje.'Waar gaan we vandaag heen, mevrouw Wagemans? Naar Leeuwarden, naar uw zoon?, vroeg hij retorisch. Ondertussen keek hij naar buiten, naar 'Huize Avondrood'. Het verzorgend personeel zou haar vast dat uurtje niet missen. Hij liet zijn blik op de strippenkaart vallen en 'vergat' af te stempelen. Onwillekeurig dacht hij terug aan zijn moeder. Het was alweer vier jaar geleden, dat hij op het kleine kerkhof stond.

Op de zitplaats vooraan plofte ze neer. 'Weet je', zei ze opeeens en ze begon zacht te fluisteren. 'Ze achtervolgen me'.
'O ja?', antwoordde Albert 'Waarom doen ze dat?'
'Ze willen mijn geld hebben, maar ik heb het opgeborgen hoor, onderin het ladenkastje.Daarom ga ik naar mijn zoon, naar Fred. Hij vangt de boeven wel. Hij zit bij de Politie.' 'Is dat zo?, vroeg Albert quasi belangstellend. 'Wanneer komen ze dan, die boeven?' 'Als ik lig te slapen. Ik ben niet gek. Niemand mag mijn kamer binnen, alleen als ze officieel zijn en ze een pet dragen.'
Ja? zei Albert. Hij keek achterom en glimlachte. 'Mevrouw Wagemans, uw zoon lost het wel op, ik ben ervan overtuigd,' Ze keek hem even aan.
'Fred heeft ook een pet, maar hij vergeet m altijd.' Ze mompelde en schudde haar hoofd. 'De volgende halte, daar moet u eruit. Wacht u dan maar rustig, uw zoon komt vast wel.' Hij wees naar buiten, 40 meter verderop.
'Leeuwarden', grinnikte Albert. De bus kwam doorgaans niet verder dan de singel en ging 's avonds de remise in. Een krap uur later was hij weer terug in de Kastanjelaan. Het was bijna donker, het licht in 'Avondrood' brandde al.
'Gaat u maar binnen zitten, uw zoon belt vast wel.' 'Fijn dat je dat zegt.'
'Weet je', zei ze plotseling en ze boog zich naar voren. Ze fluisterde: 'je bent aardig. Hoe heet je ook alweer?' 'Albert, mevrouw Wagemans, dat weet u toch?' 'O ja, Albert. Waarom draag je geen pet? Dat zou je heel goed staan. Ja een pet', mompelde ze, terwijl ze voorzichtig de treetjes afstapte...


© Matthijs, 10 februari 2009
Februari-bijdrage voor Het Fantasierijk.
Dit keer vragen we de deelnemers een tijdje in een bushokje door te brengen. Je vraagt je af of er niets inspirerenders bestaat? Schrijf in maximaal 400 woorden jouw verhaal.

Spectaculair zwangerschapsmiddel

Richard Former prees zich gelukkig. Zijn nieuwe baan bij de Anchorage Times was het neusje van de zalm. Als redacteur Wetenschapsnieuws kreeg hij bijzondere projecten. Twee weken was hij nu aan de slag. Eergisteren een artikel over de zeehondenjacht. Met een boot van de kustwacht was hij meegevaren, hij had zelf alle interviews gedaan. De ontbrekende details fantaseerde hij er gewoon bij. Tegenwoordig was dat zo gepiept, een beetje 'googelen' en hupsakee... Gisteren weer zo'n idiote opdracht. Met een vliegtuig dat kort van de radar verdween, was iets vreemds aan de hand. Bij de landing in Anchorage stapten mannen met baarden uit, vergezeld van zwangere vrouwen. 'Richard, ik wil de primeur, begrijp je. Misschien is de CIA er wel bij betrokken. Zoek het helemaal uit.' Dat zei Victor, zijn chef. Dankzij zijn perfecte contacten, wist hij door te dringen tot dicht bij de aankomstslurf op Achchorage Airport. Navraag bij de de luchtverkeersleiding leverde niets op.

Op zijn vragen volgt overal een ontkennend hoofdschudden. Totdat hij tussen de passagiers Philip McAndrew ontdekt. Van Philip weet hij dat hij betrokken is bij de geheime missies. Hij heeft ook inzage in allerlei belangrijke persoonsgegevens. Dit moet bijzonder zijn. Een veiligheidsagent van de luchthaven verspert hem resoluut de weg. Onverrichter zaken keert hij terug naar zijn werkkamer. Er was altijd nog Google. Na enig zoeken ontdekt hij dat in Anchorage met zijn 280.000 inwoners altijd bijzondere dingen gebeurden. Na nog een telefoontje kan hij een vaag beeld krijgen. Er schijnt een farmaceutische industrie in Silicon Valley bij betrokken te zijn. Even later weet hij dat het om PPS inc. Pregnant Pharmaceutic Services gaat.

Dan gaat hij van start...
Voldaan loopt Richard de volgende morgen het redactielokaal in. Hij is nauwelijks binnen of Victor McEnvor, zijn chef, staat hem op te wachten. 'Richard, je bent ontslagen. Per direct.
'k Heb al tientallen boze telefoontjes gehad: van de dagbladdirectie en de farmaceutische industie. Hoe haal je het in je hoofd?. Waarop baseer je dat verhaal? ' Victor houdt de ochtendeditie theatraal omhoog. Een grote kop:
Geheime testvlucht brengt zwangere vrouwen naar Alaska' stond met enorme letters op de voorpagina. 'Kijk eens wat je geproduceerd hebt Richard, dit is belachelijk.' Richard pakt het dagblad aan en leest. Inderdaad: zijn verhaal van gisterenavond:

ANCHORAGE - Gisterenavond arriveerde vlucht AZ454 van de Azoren. Aan boord zestien zwangere vrouwen, waaronder vier stewardessen die zich als vrijwillig als proefpersoon hadden aangemeld. Een groep vrouwen kwam huppelend en hoogzwanger uit de slurf. Farmaceutisch concern 'Pregnant Pharmaceutic Services', die het geheime project heeft bekostigd, ontkent alle betrokkenheid. Vermoedelijk wil PPC Inc. met het nieuwe medicijn aantonen dat het mogelijk is alle onvruchtbaarheidsoorzaken weg te nemen. Het product, zowel bij mannen als vrouwen getest, geeft een zeer sterke hormonale bijwerking, vooral bij mannen. Als het spectaculaire zwangerschapsmiddel, dat zijn resultaat nu al bewezen heeft, definitief geproduceerd wordt, kan wereldwijd een hausse aan aanvragen ontstaan...
Victor rukt het dagblad uit zijn handen. 'Je bent ontslagen, Richard. Wat een idioot verhaal. Dit slaat nergens op...'


> Januari-opdracht van 'Het Fantasierijk'
'In de buurt van de Aleoeten verdwijnt vlucht AZ 454 van de radarschermen. De verkeersleiders staan op het punt om alarm te slaan als het toestel plotseling weer opduikt. Later zal onderzoek leren dat het slechts 58 seconden uit beeld is geweest. Toch blijken alle mannelijke bemanningsleden en passagiers bij aankomst in Anchorage lange baarden te hebben. Vier van de vijf stewardessen en twaalf van de vrouwelijke passagiers aan boord zijn zwanger. De zwarte doos registreert alleen de laatste dertig minuten van een vlucht en kan ons dus niets wijzer maken. Datzelfde geldt helaas voor de bemanning en de passagiers. Zij kunnen zich niets bijzonders herinneren.'
Schrijf een verhaal van maximaal 500 woorden (Dat was de limiet)


© Matthijs, 3 februari 2009
Uiteraard: fictie.
Ik vind het fijn als je een reactie achterlaat.