Yosemite National Park

Een reisverslag kan uiteraard heel uitgebreid worden als je alle details gaat vermelden. Een globale indruk van onze 6e en 7e dag in de USA, beperk ik daarom maar tot een beknopte weergave van ons bezoek aan het Yosimite National Park, ongetwijfeld het mooiste van Californië. Gelukkig zijn we hier niet tijdens Labour Day weekend, want dat is een heel vrij weekend voor alle Amerikanen, en dan is het daar natuurlijk barstens druk. Wij hadden de dinsdag en woensdag gepland voor een bezoek aan dit indrukwekkende park, dus we zitten ondanks de tegenvaller van een dag verlies door de vermiste koffer bij aankomst inde USA, weer helemaal op schema. In Yosimite Park barst het van natuurschoon. Je valt van de ene verbazing in de andere. Uiteraard stond op ons verlanglijstje om El Capitan, de 1.500 meter hoge loodrechte rotswand, met de daaraan vastgeplakte 'halfdome' in real life te aanschouwen. Voor menig bergbeklimmer is het bestijgen van deze loodrechte rotswand de ultime uitdaging van hun leven. Hoewel wij best bergsporters zijn en fanatiek, hebben we ons daaraan maar niet gewaagd. Overigens hadden we daarvoor de tijd niet beschikbaar en ook de voorbereidingstraining en uitrusting niet paraat.Dat is toch minimaal 30 touwlengtes klimmen...
We hielden het maar bij 'in verwondering' kijken en fotograferen. In hetzelfde gebied bezochten we Glacier Point, Braidveil Falls (een enorme waterval) en Merced River. We hebben heel wat miles door het park afgereden en sliepen aan het eind van de dinsdag in White Wolf Camp, midden in de natuur op zo'n2.900 meter hoogte. Ook daar werd voor een hoog 'berenactiviteitsgehalte' gewaarschuwd, dus ging alle voedsel die avondweer in de 'bearbox' Ergens in een informatiecentrum las ik dat jaarlijks in de zomer ruim 100 RV's ('rental van's, campers) worden opengebroken door aggressieve zwarte beren, op zoek naar voedsel. Daarom moet je al die waarschuwingen echt ontzettend serieus nemen. Het was een koude nacht,maar eenmaal in de ochtendzon, met een ontbijt ergens op de helling vaneen rotspartij op de Tiogra-pas was het heerlijk bijkomen. Overdag was het heerlijk: een strak blauwe luchten meer dan 42 graden Celcius. Op woensdag reden we over de Tiogra-pas helemaal naar Monolake, wat weer een hele verzameling indrukken en foto's opleverde. Kortom, onze 6e en 7e dag (dinsdag en woensdag) in California was onvergetelijk.

Op de foto: bij Monolake CA
[foto tijdelijk verwijderd]

America, here we come

Eindelijk heb ik een internetverbinding te pakken kunnen krijgen, op een KOA-camping (Kampgrounds of America) in Mariposa, vlakbij Yosemite National Park.

Na een vliegreis van ruim 13 uur, via Londen Heathrow, landden we met een grote Boeing 747-400 in de United States, op het vliegveld LAX van Los Angeles. Een trip van ruim 9.000 km over de oceaan, op een hoogte van bijna 10 km rechtstreeks met zo'n 550 andere passagiers. Die 11,5 uur in zo'n Boeing hoef je je niet te vervelen, want iedere passagier heeft een beeldschermpje voor z'n neus, waarmee iedereen individueel diverse nieuwe films kan bekijken. Uiteraard allemaal Engels gesproken. Het wasbegin van de avond in LA, toen Nederland nog op één oor lag. Doordat we tegen de klok in waren gegaan, bleek de jetlag mee te vallen. Alleen hadden we er een enorm lange dag opzitten. De binnenkomst in de USA is meteen al een hele belevenis. Je komt langs de scan, er wordt een pasfoto van je gemaakt en je linker- en rechtervingerafdruk worden in het elektronische systeem vastgelegd. Eten, zoals een broodje kaas en koeken mogen niet worden ingevoerd, dus voor de douane passeert, staat er een grote container waar je het één en ander in kunt dumpen. Doe je dat niet, dan riskeer je een forse boete.


Tegenvaller
Als je op reis gaat, maak je in ieder geval altijd wat mee. Bij de bagageband bleek meteen al wat misgegaan. Slechts 2 van de 3 koffers rolden van de band. Mijn koffer bleek niet uit Londen meegekomen. Na een uitgebreide toelichting bij de betreffende functionaris, werd beloofd dat mijn koffer met de volgende vlucht, de dag erop uit Londenaar LA zou worden nagestuurd. Dat was en behoorlijk tegenslag, want dat betekende een vertraging van een dag in ons reisschema. We waren wel blij dat we thuis al de dames- en herenkleding over twee koffers hadden verdeeld. Er kwam dus een pantalon en een overhemd voor mij uit de andere koffer tevoorschijn, maar helaas moest zij het weer zonder andere dingen stellen. Met een een taxi daarom eerst maar naar ons hotelletje bij Venice beach. De volgende morgen was dat heerlijk wakker worden. Om een uur of negen slenterden we over het strand, bij een strak blauwe lucht met zo'n 32graden Celcius, met het idee dat Nederland al bijna aan het avondetenzat. De dames en badmeesters van Baywatch troffen we helaas niet aan,maar toch leuk om in de scene van de bekende TV-serie rond te lopen. Een heerlijk zandstrand trouwens. Het is prachtig om te zien hoe Amerikanen leven en recreëren. Allerlei rollerscaters, skateboarders, joggers en beachcruisers (soort mountainbikes) passeren je. Nadat we's middags de camper hadden opgehaald bij Cruise America in een ander stadsdeel van LA, hadden we het idee een beetje van start te zijn. Nu alleen die koffer nog traceren. LA is een immense stad met meer dan 13 miljoen inwoners, dus het was een heel geluk dat we 's avondaankomsthal 2 van het vliegveld weer terug konden vinden. Nu nog naar het goede kantoor om de koffer te claimen, maar we bleven in onzekerheid dat ie wel werkelijk was nagestuurd. Ik zal jullie alle details besparen, maar het was inderdaad haast een wonder dat ik 's avonds laat, na ruim twee en een half uur van het kastje naar de muur op de luchthaven, mijn koffer weer in bezit had. Omdat parkeren daar onmogelijk is, zeker met een RV (Recreation Van) had onze zoon inmiddels zo'n acht á negen rondjes om het luchthavencomplex gereden, om mij weer op te pikken. Ons reisschema hadden we inmiddels omgegooid enbezochten die middag ook nog het bekende Hollywood, waar we in het enorm drukke verkeer onze camper tussen de Hummers, Mustangs en andere Amerikaanse cars door loodsten. De skyline van Los Angeles downtown is ook bijzonder indrukwekkend met al die skytowers.

Senryu 'Olympische vlam'

Olympische vlam
mikpunt van geweldsprotest
gedragen lichtbron

Foto: De Olympische vlam is aangekomen in de Chinese hoofdstad Peking.
Foto: ANP

©Matthijs, 6 augustus 2008.

Vooruit, dan waag ik mij ook maar eens aan een haiku (eigenlijk is dit en senryu)

Ik vind het fijn als je een reactie achterlaat.

Meer blogs lezen? Word lid van mijn bloghyve op hyves:
http://blogsvanmatthijs.hyves.nl/

Foekje Dillema en de Olympische Spelen

Morgen - donderdag 7 augustus - ligt als alles volgens plan verloopt 'Het verwoeste leven van Foekje Dillema' van auteur Max Dohle in de boekhandel. Zo rond de Olympische Spelen beoogt dit boek een eye-opener te worden, als het gaat om de vraag: wat was er met Foekje aan de hand?. Eindelijk krijgen we dan een clip en klaar antwoord op de vraag waarom Foekje is afgekeurd en waarom ze altijd bleef zwijgen. Was ze nou een man of toch een vrouw? Is ze in haar trots gekrenkt of had 'hij' een verborgen geheim? Ook interessant is natuurlijk om te weten wie verantwoordelijk was voor de sportkeuring en de schorsing van Foekje Dillema voor de Olympische Spelen van destijds. Opeens was Foekje Dillema van het toneel verdwenen. Het boek is allereerst een biografie over Foekje Dillema: van haar geboorte tot haar overlijden in december 2007. Een boek over het leed dat haar en vele anderen is en wordt aangedaan met geslachtskeuringen. Prangende vragen zoals: uit wat voor gezin kwam Foekje? Hoe was haar jeugd? Heeft ze hormoonpreparaten gebruikt? Hoe verliep haar 'hardloopcarriere'? Waar kwam die achterdocht van Fanny Blankers-Koen opeens vandaan? Het lijkt erg ingewikkeld allemaal en is wellicht de grootste tragedie in onze sportgeschiedenis. Nu met de Olympische Spelen van China voor de deur, komt de vraag weer naar boven: hoe worden die geslachtstesten dan gedaan? Wat zijn de uitgangspunten om wel of niet mee te mogen doen aan de Spelen? Het IOC heeft in 1999 tijdens hun algemene vergadering besloten zich het recht op geslachtstesten voor te behouden en in voorkomende gevallen toe te passen. De aandacht ging destijds vooral naar mannen die verkleed als vrouw mee konden doen. Maar er is meer onder de zon! In Peking is nu tijden een laboratorium ingericht om DNA-tests te doen op lichaamcellen. Urine-en bloedmonsters van atletes die voor de dopingcontroles zijn afgegeven worden steeksproefgewijze getest op de geslachtschromosomen. Ook vrouwen die een medaille winnen en waarbij twijfel is over het geslacht, worden op deze wijze getest. Een merkwaardig feit, maar het schijnt waar te zijn. De meeste atletes weten dat zelf niet. Zij weten niet dat hun monsters gebruikt kunnen worden voor een gender-verificatie. Behalve smog in Peking, beperkte Internet-faciliteiten (-toegang) voor journalisten, lijkt er nog meer geks te gebeuren daar in Peking... Benieuwd wat de auteur van 'Foekje Dillema', morgen te melden heeft....


Bronnen: Internet/blog2punt0/Elsevier etc.



©Matthijs, 6 augustus 2008.
Ik vind het fijn als je een reactie achterlaat.