Het was nog vroeg op de zaterdagmorgen. In alle rust was ik opgestaan, in afwachting wat de nieuwe dag weer zou brengen. Nou, ik kan je vertellen, dat begon al heftig. Op mijn gemak had ik mijn kop thee en mijn gebruikelijke schaaltje yoghurt naar binnen gewerkt. Meteen daarna ging de bel. Niet eén keer, maar drie keer achter elkaar. Er was toch geen brand? Meteen liep ik naar de voordeur van mijn appartementje en deed de deur open. Wie kon dat nu weer zijn op dit vroege morgenuur? Nauwelijks had ik de deur open of ik werd haast overvallen door mijn vriendin Jolanda. Ik herkende haar haast niet, want het leek of Alanis
Morissette voor de deur stond, die net achterna gezeten was op een outdoor-track met de sneeuwhondenjacht. Of misschien leek ze nog wel meer op Louis de Funes die in het verkeerde filmplot terecht was gekomen. Haar anders zo mooie golvende kop haar zat helemaal door de war. Nee erger nog, een 'bad hair day', het kon wel zijn dat ze met haar hoofd in een haardroger had gezeten die net ontploft was. Vreselijk. Alles stond recht overeind en het zag er woest uit. Zelf was ze ook woest. Het leek alsof ze net een aanslag van de Taliban in de woestijn had overleefd. 'Het is uit, over. Voor altijd. riep ze, en ze stormde de gang van mijn flatje binnen. 'Meid, was is er aan de hand?, vroeg ik. 'Doe eens rustig.' Nauwelijks was ik van deze stormloop bekomen, of ze viel me snikkend om de hals. Met horten en stoten hakkelde ze: 'Eric heeft het uitgemaakt gisteren. Hij is er met een blondje vandoor. Eerst had ie mij nog zo gezegd dat ie mijn bruine lokken zo mooi vond en dat ie helmaal voor me zou gaan, maar hij heeft me de bons gegeven. Zomaar. Hij kwam op zn brommer langs en zei snel bij de deur: Ik kom niet meer terug, Jolanda, ik heb een ander. Toen is ie weggegaan en hij reageerde ook niet meer op mijn sms-jes. Gisterenmiddag zag ik hem lopen, in de stad, met die blonde trien. Het is verraad, weet je. Ik heb de hele nacht niet kunnen slapen. Wat moet ik nou? En net werd het me allemaal teveel, dus kom ik maar naar jou. Opnieuw barstte ze in een erbarmelijk jammeren uit. 'Jolanda, meis', zei ik en ik legde mijn armen om haar heen. Dat scheen het tegenovergestelde effect te hebben, want ze begin nog harder te snikken. Na een tijdje werd het minder, maar tussen het schouderschokken door kwam het hele verhaal. Het was best ontroerend en daardoor begon ik ook zachtjes mee te huilen. Daar zaten we dan, samen een potje te grienen.
Even later zei ik kordaat: Jolanda, je ziet er niet uit meid. Helemaal doorlopen. Je ogen zijn rood en je haar zit helemaal in de war. Ga toch gewoon even bij mij douchen, daar knap je van op. Het maakt niks uit. Ik heb alle tijd. Vandaag hoef ik nergens heen en misschien kunnen we straks even samen gezellig de stad in. Jolanda verdween in de badkamer en toen ze even later monter weer voor de dag kwam, zag ze er al weer heel wat beter uit. Zie je nou wel, dat zoiets je goed doet? Weet je waar ik net onder de douche aan heb staan denken, Manon, zei ze. Misschien kan ik mijn haar wel een ander kleurtje geven. Maar niet blond. Ik kan het laten verven in de kaspsalon, dan heb ik weer een heel andere look. Daar heb ik nu zin in. Hey, waarom doen we het niet hier? zei ik. 'Ik heb nog 2 of 3 spoelingen liggen. Ook nog een hele mooie: henna. Dat raakt weer in de mode. De oer-basic kleur die betovert. Dat is net iets voor jou. Kom, even kijken waar ik het heb.' We trokken gezamelijk weer naar de badkamer, even rommelden we in het kastje en ja hoor: de henna-spoeling kwam voor de dag. Triomfantelijk hield ik de tube omhoog. 'Wat denk je ervan, Jolanda?' 'Ja, laten we het maar doen.' We lieten de wasbak vol warm water stromen, het verfbad erin en even later stond ik met opgestroopte mouwen Jolanda helemaal tot in haar haarwortels in te wassen. Alles werd koperrood, ook mijn handen en onderarmen. Toen ze haar hoofd weer overeind hield, liepen de straaltjes koperrood gekleurd henna-water naar beneden. Over haar voorhoofd, wangen, in haar hals, O, wat een ramp. Ze kon zich nu meteen aanmelden voor voor een prominente rol in Scream 5. Hadden we iets verkeerd gedaan? Ze zag er niet uit. Het leek nu wel een vogelverschrikker, een afgekeurde clown uit het Bulgaarse Staatscircus. Nee erger nog: een horror-model eerste klas. Ze zouden geen moment twijfelen bij Paramount-studio's om haar in te huren. 'Meid, wat zie je eruit, ik schrik me te pletter',, riep ik. Jolanda keek in de spiegel, zag haar koperrood geverfde haardos en gilde: O, Manon, verschrikkelijk. Dit staat me voor geen meter. Hoe krijg ik het van mn gezicht af en wat is dat rood fel. Aggressief spulletje is dat. Wat nu? Zo slim als ik was, had ik natuurlijk al een oplossing bedacht. 'Nou, we kunnen het misschien wat korter laten knippen bij kapsalon Cecile, hier twee straten verder, maar dan moeten we even bellen of ze nog plaats hebben.' We droogden zo goed en kwaad als het ging alles af, maar sommige strepen op haar wangen bleven zitten. O, meid wat erg, zei ik tegen haar, 'dat was helemaal mijn bedoeling niet. Ik wist niet dat het spul zo sterk was.' Even later belden we naar de kapsalon en er was die zaterdag nog plek. Toen ze het verhaal dor de telefoon aanhoorden, van de mislukte henna-beurt, zeiden ze: 'Kom maar gelijk langs, dan gaan we bekijken wat we er aan kunnen doen.'Daar stonden we dan een kwartiertje later, een beetje beteutert. Betsie, de vaste kapster, stond ons al op te wachten. 'Is er iets misgegaan?', zei ze smalend. Spontaan kreeg ze een enorme lachbui, toen ze Jolanda met een felrode kop haar en van verf doorlopen zag staan. Ze bekeek het eens en zei: 'Ik zie het meteen. Dit is veel te nadrukkelijk voor jou. Daar moet je echt wat aan laten doen. Dat henna-kleurtje krijg je er niet zomaar 1-2-3 uit. Ik zou zeggen: laten we er een kort koppie van maken. Het wordt toch bijna zomer. En zo gebeurde het dat Jolanda in de stoel zat en haar lange lokken behoorlijk gekortwiekt werden. Toen ze even later zichzelf bekeek zie zei: Nee, dat is het ook niet echt. We kunnen het ook millimeteren, hoor, antwoordde Betsie, dat is supermodern en vind je het niks, nou dan kun je altijd nog een pruik laten aanmeten.
http://www.youtube.com/watch?v=QFWupV550M8
Een klein uurtje later verliet ik samen met Jolanda - zij was nu helemaal kaalgeschoren - weer de kapsalon. Lekker, als je vriendje je in de steek gelaten heeft. Een mooi resultaat tot besluit. In ieder geval zou hij haar nu niet meer herkennen. Maar met dat koperrode hoofd kon ze zich toch nergens vertonen. Daarom heeft ze het doortastend aangepakt. Alle nieuwe dates in spé zouden misschien wel gillend weglopen. Misschien met dat kale hoofd ook wel. Tja, over drie maanden zou ze zich wel weer kunnen laten zien in de disco. Tot die tijd kon ze even rustig aan doen. Dat was alvast mooi meegenomen.
Manon.
©Matthijs, 9 juli 2008.
Voor M. als ludiek blog met een 'vette knipoog'
Ik vind het fijn als je een reactie achterlaat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten