'Hé, schuif eens een stukkie op, meid'. Ik gaf een stevige por, naast mij op de zitplank. Mijn zuster zat natuurlijk weer breed uitgemeten. Ze leek geheel voldaan en eiste nagenoeg alle ruimte op. We zaten op ultieme wijze te genieten van ons boottochtje in een smalle, grauwgrijze roeiboot. Het was heerlijk zonnig weer en we voeren met rustige snelheid door de wateren. Geweldig vonden we het, om in de buurt van het verkoelende water te vertoeven. Als het even meezat, namen we op een rustige plek vanmiddag nog een duik. Deze wijde waterplas was bekend gebied voor ons, want hier waren we als het ware samen opgegroeid. Terwijl de statige rietpluimen aan ons oog voorbijtrokken, genoten we optimaal van de buitengewoon, welhaast perfecte weersomstandigheden. Het water was kalmer dan we eigenlijk wensten. Wij zijn meer types om de woelige baren te verkennen. De hoge golfslag van de zee, het kustwater en de bruisende branding, ja, dat was waar we eigenlijk naar verlangden. Nu zaten we in een houten roeiboot, die met statige tred zijn weg koos tussen de smalle sloten en vaarten, dat het gebied rijk was. We zijn broer en zus, dus ik hoef meestal niet zo heel veel te zeggen tegen mijn zuster. Ze voelt het feilloos aan, als ik haar iets wil suggereren. Een soort aangeboren instinct, dat heeft ze zeker. Een enkele blik is voldoende om mij te begrijpen. Mijn lieve zus geneert zich ook niet. Welnee. Helemaal in haar blootje zat ze als jonge adult te genieten van onze vaartocht. Er waren niet veel toeschouwers in ons vaargebied, dus ze kon het ook simpelweg doen. Aan niets en niemand stoorde ze zich. Ik voelde me eveneens heerlijk ontspannen. Alleen moest ze oppassen voor het stuk water langs de Praamweg, in de buurt van Lelystad. Daar stonden ze wel eens op de loer: de fotografen met enorme telelenzen, om te proberen haar aanlokkelijke gestalte op de gevoelige plaat vast te leggen. 'Hou de wal aan de overkant in de gaten, je weet nooit', waarschuwde ik haar zachtjes. 'De vliegende deur', werd ze wel eens gekscherend genoemd, omdat ze doorgaans zo rusteloos is. Het komt vast en zeker door het mooie weer, dat ze vanmiddag zo sloom is. Ze is nog niet zo oud en ziet er perfect uit voor haar leeftijd, dus kan ze prima met haar welgevormde lijf voor de dag komen. Een levensgenietster is het, met een passie voor puur. Een heerlijk visgerecht slaat ze nooit af, dat is niet te versmaden, vindt ze. Als ik haar zo aankijk, terwijl we in rustige vaart verder gaan, ben ik trots op haar. Let overigens wel op, want als je te dicht in haar buurt komt, kan ze erg fel uitvallen. Een uitgelezen karakter, ze laat niet met zich sollen, daarom heeft ze het niet zo op vreemde snoeshanen. Gelukkig hoefden we vandaag zelf niet te roeien. Voor ons zat een vriend, die ons in de grijze, aftandse roeiboot meenam. Jammer genoeg had ie niet verteld waar we heenvoeren, maar de blik in zijn ogen gaf ons een onheilspellend gevoel. We konden het ook niet vragen, want dat zou betekeken dat er een deuk kwam in het vertrouwen. Na een tijdje kwamen we in een smalle sloot terecht. Ik voelde vaart minderen. Onze vriend Sjoerd ging steeds langzamer roeien en uiteindelijk bleef de boot rustig uitdrijven. Even verder stapte hij aan land. Iemand, die we nog niet kenden, kennelijk zijn vriend of collega, stond op de walkant te wachten. 'Zijn ze daar, Sjoerd?, hoorde ik hem tegen zijn maatje zeggen. Ja, Gert, allebei, antwoorde hij. Het wordt tijd hè? Zijn vriend, Sjoerd, sprong achter ons in de boot en wij vroegen ons af wat er ging gebeuren. Opeens werden we enigszins ruw beetgepakt en op de walkant gesleurd. Gert pakte ons stevig beet en ik probeerde van me af te slaan. Ik ondernam nog een poging om me los te wrikken, maar helaas. Zonder enig resultaat. Hij was me te snel af. Ik werd vastgedrukt op de grond en kon geen kant meer op. Nog net kon ik opzij kijken naar mijn zuster, die hetzelfde lot onderging. Ze lag uitgestrekt op de grond. Ik hoorde haar krijsen. Ze kon nog net een metaalachtig geluid uit haar keel krijgen: krikrikri. Sjoerd stond over haar heen gebogen. Ze stribbelde tegen en spartelde wild, toen ze opeens bij haar enkels werd gepakt ...
-------------------------------------------------
Naar aanleiding van: een enorm grappige foto die ik op 27 mei jl. tegenkwam:
Jonge zeearenden zijn mannetje en vrouwtje. Ze werden geringd met H60 en H61
Lees het oorspronkelijke artikel:
Nieuws Staatsbosbeheer (artikel inmiddels verwijderd op de site van Staatsbosbeheer, maar dit is nog wel te vinden:
Zeearenden uitgevlogen)
© Copyright foto: 2008, Staatsbosbeheer.
Meer info over zeearenden:
Haliaeetus albicilla
©Matthijs, 2 juni 2008
Ik vind het fijn als je een reactie achterlaat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten