Fietsbanden en Haute Couture

Fietsbanden en Haute Couture gaan goed samen: een stabiel huwelijk.

Soms hoor je van die dingen, die je nooit eerder hebt gehoord. Zo ook vandaag: een eiken huwelijk. Van zilveren (25), gouden (50) en diamanten (60) echtparen had ik natuurlijk wel gehoord, maar eiken, nee. Eiken zijn stevig en waaien niet zomaar om, was mijn eerste gedachte. Eikenhout is ook hard en degelijk. Voor het eerst in Nederland wordt dus een eiken huwelijk gevierd. Het is vandaag precies tachtig jaar geleden dat Pieter Ably en Henriëtte Tritsch trouwden. Ze zijn nu 103 en 102 jaar en wonen in een verzorgingshuis in Amstelveen. Burgemeester Jan van Zanen kwam langs om ze te feliciteren en overhandigde een mooie bos bloemen namens de koningin. Dat kon best nog wel van het Oranje-budget - dat sterk in de belangstelling is de laatste tijd - af. Dat vind ik nou nuttig besteed geld, een felicitatie voor een gouden stel, nee sorry een eiken bruidspaar. Daar betaal ik graag mijn belasting-bijdrage voor. Dan weet ik meteen dat er een deel toch nog goed terecht komt. Dus is de felicitatiebos ook een beetje van mij... Bij het huwelijksfeestje waren onder meer hun 76-jarige dochter en hun vijf achterkleinkinderen aanwezig en op het NOS-journaal vanavond kon je nog even zien hoe ze elkaar zoenden. Lovely!



"Mijn ouders hebben altijd een heel gelukkig huwelijk gehad", zegt dochter Henriette Ably. "Ze zijn ontzettend aan elkaar gehecht, kunnen eigenlijk niet zonder elkaar. Zodra de één uit het gezichtsveld is, raakt de ander van streek." Dat geloof ik ook best. Als je van elkaar houdt en veel tijd met elkaar doorbrengt, ga je ook steeds meer in elkaar op. De liefde van Henriettes ouders begon in 1928 in Parijs, vertelt de 76-jarige dochter, die ik er op het journaalbeeld nog best pedant uit vond zien. Haar vader, de uit Leeuwarden afkomstige fietsbandenhandelaar Pieter Ably, ontmoette daar de 22-jarige Henriëtte Tritsch, medewerkster van een 'haute couture' modehuis. Fietsbanden en Haute Couture gaan dus goed samen, dat blijkt maar weer. Op 23 juni van dat jaar (1928) stapten ze in Livry-Gargan, even buiten Parijs, in het huwelijksbootje. Prachtig, midden in de Charleston-tijd. Ik vroeg me nog even af: zou hij haar een fietsband verkocht hebben of geholpen hebben met banden plakken? Ze heeft vast en zeker bij hem achter op de bagagedrager gezeten... Tot hun honderdste verjaardag woonden de Ably's in Amstelveen op zichzelf, tot ze wegens fysieke ongemakken toch naar een bejaardenhuis vertrokken. Daar zitten ze nu beiden in een rolstoel (daar gaan ook fietsbanden omheen) en gaat het zien en horen steeds lastiger. "En ze zijn erg vergeetachtig", zegt Henriëtte. Tja, dat mag ook best, als je de 100 bent gepasseerd. Maar het allermooiste, dus ook de reden voor dit blog, is dat ze nog steeds verliefd op elkaar zijn.



In een tijd waarin het ene stel na het andere uit elkaar gaat, is dat een mooi bericht. Zelf ben ik natuurlijk ook blij dat ik mijn zilveren bruiloft kon vieren, maar het duurt dus nog even tot het eiken feest. Dat is in het jaar 2055. Bij deze is iedereen dus alvast uitgenodigd. Hoogstwaarschijnlijk zal ik die datum niet halen. Wellicht had ik toch in de fietsbandenhandel moeten gaan....

Foto: ©2008 copyright NOS
--------------------------------------------
Toegevoegde informatie:
Het grappige is wel dat deze eiken bruiloft van vandaag inmiddels al in Wikipedia vermeld staat. Dat is snel... Volgens het CBS zijn er steeds meer oudere echtparen in Nederland. Vorig jaar waren en ruim honderd paren 70 jaar getrouwd (platina huwelijk) en ruim zevenduizend 60 jaar (diamanten huwelijk). Tien jaar geleden waren er slechts ruim drieduizend diamanten huwelijken. Wereldwijd geldt een echtpaar uit Taiwan als recordhouder. Liu Yang-wan en Liu Yung-yang waren 86 jaar getrouwd.
Tot slot, voor de liefhebbers: Naarmate u langer met elkaar getrouwd bent, wordt de benaming van de bruiloft een steeds minder vergankelijke! Iedere keer is natuurlijk weer een feest, maar 12,5, 25- en 50-jarige bruiloft zijn toch de bekendste en meest bijzondere jublieumjaren. In mijn optiek vallen de laatste twee (albasten en eiken), toch wel een beetje uit de toon. Maar 'What's in a name?

Welke bruiloft viert u na hoeveel jaar huwelijk?
1 jaar de papieren bruiloft
2 jaar de katoenen bruiloft
3 jaar de leren bruiloft
4 jaar de vruchten bruiloft
5 jaar de houten bruiloft
6 jaar de ijzeren bruiloft
6 1/4 jaar de blikken bruiloft
7 jaar de donzen bruiloft
8 jaar de bronzen bruiloft
9 jaar de aardewerken bruiloft
10 jaar de tinnen bruiloft
11 jaar de stalen bruiloft
12 jaar de zijden bruiloft
12,5 jaar de koperen bruiloft
13 jaar de kanten bruiloft
14 jaar de ivoren bruiloft
15 jaar de kristallen bruiloft
20 jaar de porseleinen bruiloft
25 jaar de zilveren bruiloft
30 jaar de paarlemoeren bruiloft
35 jaar de koralen bruiloft
40 jaar de robijnen bruiloft
45 jaar de saffieren bruiloft
50 jaar de gouden bruiloft
60 jaar de diamanten bruiloft
70 jaar de platina- of briljanten bruiloft
75 jaar de albasten bruiloft
80 jaar de eiken bruiloft

©Matthijs, 23 juni 2008
Ik vind het fijn als je een reactie achterlaat.
Meer blogs lezen? Word lid van mijn bloghyve op hyves:
http://blogsvanmatthijs.hyves.nl/

Avontuur tussen de rietkragen

'Hé, schuif eens een stukkie op, meid'. Ik gaf een stevige por, naast mij op de zitplank. Mijn zuster zat natuurlijk weer breed uitgemeten. Ze leek geheel voldaan en eiste nagenoeg alle ruimte op. We zaten op ultieme wijze te genieten van ons boottochtje in een smalle, grauwgrijze roeiboot. Het was heerlijk zonnig weer en we voeren met rustige snelheid door de wateren. Geweldig vonden we het, om in de buurt van het verkoelende water te vertoeven. Als het even meezat, namen we op een rustige plek vanmiddag nog een duik. Deze wijde waterplas was bekend gebied voor ons, want hier waren we als het ware samen opgegroeid. Terwijl de statige rietpluimen aan ons oog voorbijtrokken, genoten we optimaal van de buitengewoon, welhaast perfecte weersomstandigheden. Het water was kalmer dan we eigenlijk wensten. Wij zijn meer types om de woelige baren te verkennen. De hoge golfslag van de zee, het kustwater en de bruisende branding, ja, dat was waar we eigenlijk naar verlangden. Nu zaten we in een houten roeiboot, die met statige tred zijn weg koos tussen de smalle sloten en vaarten, dat het gebied rijk was. We zijn broer en zus, dus ik hoef meestal niet zo heel veel te zeggen tegen mijn zuster. Ze voelt het feilloos aan, als ik haar iets wil suggereren. Een soort aangeboren instinct, dat heeft ze zeker. Een enkele blik is voldoende om mij te begrijpen. Mijn lieve zus geneert zich ook niet. Welnee. Helemaal in haar blootje zat ze als jonge adult te genieten van onze vaartocht. Er waren niet veel toeschouwers in ons vaargebied, dus ze kon het ook simpelweg doen. Aan niets en niemand stoorde ze zich. Ik voelde me eveneens heerlijk ontspannen. Alleen moest ze oppassen voor het stuk water langs de Praamweg, in de buurt van Lelystad. Daar stonden ze wel eens op de loer: de fotografen met enorme telelenzen, om te proberen haar aanlokkelijke gestalte op de gevoelige plaat vast te leggen. 'Hou de wal aan de overkant in de gaten, je weet nooit', waarschuwde ik haar zachtjes. 'De vliegende deur', werd ze wel eens gekscherend genoemd, omdat ze doorgaans zo rusteloos is. Het komt vast en zeker door het mooie weer, dat ze vanmiddag zo sloom is. Ze is nog niet zo oud en ziet er perfect uit voor haar leeftijd, dus kan ze prima met haar welgevormde lijf voor de dag komen. Een levensgenietster is het, met een passie voor puur. Een heerlijk visgerecht slaat ze nooit af, dat is niet te versmaden, vindt ze. Als ik haar zo aankijk, terwijl we in rustige vaart verder gaan, ben ik trots op haar. Let overigens wel op, want als je te dicht in haar buurt komt, kan ze erg fel uitvallen. Een uitgelezen karakter, ze laat niet met zich sollen, daarom heeft ze het niet zo op vreemde snoeshanen. Gelukkig hoefden we vandaag zelf niet te roeien. Voor ons zat een vriend, die ons in de grijze, aftandse roeiboot meenam. Jammer genoeg had ie niet verteld waar we heenvoeren, maar de blik in zijn ogen gaf ons een onheilspellend gevoel. We konden het ook niet vragen, want dat zou betekeken dat er een deuk kwam in het vertrouwen. Na een tijdje kwamen we in een smalle sloot terecht. Ik voelde vaart minderen. Onze vriend Sjoerd ging steeds langzamer roeien en uiteindelijk bleef de boot rustig uitdrijven. Even verder stapte hij aan land. Iemand, die we nog niet kenden, kennelijk zijn vriend of collega, stond op de walkant te wachten. 'Zijn ze daar, Sjoerd?, hoorde ik hem tegen zijn maatje zeggen. Ja, Gert, allebei, antwoorde hij. Het wordt tijd hè? Zijn vriend, Sjoerd, sprong achter ons in de boot en wij vroegen ons af wat er ging gebeuren. Opeens werden we enigszins ruw beetgepakt en op de walkant gesleurd. Gert pakte ons stevig beet en ik probeerde van me af te slaan. Ik ondernam nog een poging om me los te wrikken, maar helaas. Zonder enig resultaat. Hij was me te snel af. Ik werd vastgedrukt op de grond en kon geen kant meer op. Nog net kon ik opzij kijken naar mijn zuster, die hetzelfde lot onderging. Ze lag uitgestrekt op de grond. Ik hoorde haar krijsen. Ze kon nog net een metaalachtig geluid uit haar keel krijgen: krikrikri. Sjoerd stond over haar heen gebogen. Ze stribbelde tegen en spartelde wild, toen ze opeens bij haar enkels werd gepakt ...



-------------------------------------------------
Naar aanleiding van: een enorm grappige foto die ik op 27 mei jl. tegenkwam:
Jonge zeearenden zijn mannetje en vrouwtje. Ze werden geringd met H60 en H61
Lees het oorspronkelijke artikel: Nieuws Staatsbosbeheer (artikel inmiddels verwijderd op de site van Staatsbosbeheer, maar dit is nog wel te vinden: Zeearenden uitgevlogen)











© Copyright foto: 2008, Staatsbosbeheer.
Meer info over zeearenden: Haliaeetus albicilla


©Matthijs, 2 juni 2008
Ik vind het fijn als je een reactie achterlaat.