De kapitein

Een blog schrijven was nog nooit zo makkelijk. De voorbeelden spreken tot de verbeelding. Aanleiding is de recente ramp met de Costa Concordia. In diverse media is de integrale tekst van de conversatie tussen de kustwacht en de kapitein gepubliceerd. Daaruit blijkt onmiskenbaar dat de hoogste baas van het schip er met de staart tussen zijn benen vandoor gaat. Een medaille voor heldenmoed moet hij vast en zeker ontberen, als je de gang van zaken serieus neemt. Het kan ook anders. Diverse scheepsrampen dienen daarbij tot voorbeeld van ons allen.
Wie herinnert zich nog het zinken van de Flying Enterprise,
heel lang geleden? De kapitein (Kurt Carlsen) die als allerlaatste
van boord ging? Ik was nog een peuter en was mij niet bewust van de
verschrikkelijke ramp. Wij hadden nog geen TV thuis, maar - zo heb ik
later gehoord - velen zaten aan de radio geklonken. Wat langer
geleden, maar voor velen nog herkenbaarder is de ondergang van de
Titanic. Dit en nog meer voorbeelden kunnen gelegd worden naast de
hedendaagse gebeurtenissen.

Als je Catch-22 van Joseph Heller hebt gelezen, met de sarcastische
humor, cynische kijk op de karakters, zoals bijvoorbeeld Major Major,
die per ongeluk wordt gepromoveerd omdat hij Major heet, dan krijg je de neiging om bizarre vergelijkingen te gaan trekken.

De Italianen zullen ongetwijfeld niet zo blij zijn met de gang van zaken. Het imago van Italië had toch al flinke deuken opgelopen door de schertsvertoningen en capriolen van Silvio Berlusconi, die door de buitenlandse collegae (o.a. Merkel en Sarcosy) werd uitgelachen en genegeerd.
Nu hebben ze te maken met een kapitein, Schettino, die het zinkende schip verlaat. Een onverantwoordelijke brokkenpiloot die ernstige inschattingsfouten heeft gemaakt. Een kapitein is nu eenmaal de gezagvoerder, iemand die tot het laatste moment overzicht dient te houden.
De kapitein is de laatste die het schip dient te verlaten. [i]'Ga aan boord, eikel' (Vada a bordo, cazzo), commandeerde Georgio De Falco van de Livornese kustwacht de vluchtende kapitein.
Hoe anders was het met de beroemde kapitein Edward John Smith van De Titanic. Hij bleef tot het laatste moment en wenste liever met zijn prachtige schip in de golven te verdwijnen. De beelden van de verfilming staan nog helder op het netvlies.
De Costa Concordia raakt ook ernstig in de problemen op 13 januari 2012, als het schip op de rotsen loopt, vlak voor de Toscaanse kust. Je hoeft dan wel niet op volle zee te zitten zoals de Flying Enterprise en de Titanic, maar de gevolgen zijn net zo rampzalig.

Ter illustratie dan toch maar een stukje geschiedenis:

De Flying Enterprise raakt in problemen
Het is Kerstmis 1951. In een zware storm, volgens het Polygoonjournaal de hevigste in 25 jaar, raakt een Amerikaans vrachtschip op de Atlantische Oceaan in grote problemen. De ‘Flying Enterprise’ is vanuit Hamburg op weg naar New York, als er op Tweede Kerstdag een harde knal aan dek klinkt. Er blijkt een enorme scheur in de romp van het schip te zijn geslagen. De Deense kapitein Kurt Carlsen probeert het gat te dichten, maar zonder succes. Door het aanhoudende geweld van de golven wordt de scheur steeds groter en het duurt niet lang voor de Flying Enterprise water begint te maken. Het schip helt over naar één kant, waardoor de lading gevaarlijk begint te schuiven. Op 28 december kan Carlsen niet anders dan een SOS uitzenden.
De Southland, een Amerikaans vrachtschip dat toevallig in de buurt is, keert direct om en bereikt nog dezelfde avond de Flying Enterprise. In de loop van de dag komen daar nog vier schepen bij, die het noodsignaal hebben opgevangen en klaar liggen om mensen op te vangen. Omdat de storm onverminderd door woedt, is het onmogelijk de tien passagiers en alle veertig bemanningsleden veilig in een reddingsloep te laten afdalen. Op bevel van Carlsen springen passagiers en bemanningsleden, per tweetal, hand in hand de ijskoude zee in. Eén passagier raakt zo onderkoeld, dat hij eenmaal aan boord van het reddingsschip blijkt te zijn overleden. Alle anderen worden gered.

Tot dan toe is de Flying Enterprise niet meer dan een voetnoot bij de scheepsberichten. Er zijn in die decemberstorm zoveel schepen in nood, dat één gekanteld schip en een onbekende dode nauwelijks opvallen. De Flying Enterprise wordt pas nieuws, als de kapitein besluit in zijn eentje achter te blijven en twee weken lang weigert het zwaar gehavende schip te verlaten. Begin januari 1952, als het nieuws overal is doorgedrongen, breekt de mediagekte los. Een zeeheld is geboren, maar ook een mysterie. Wat beweegt kapitein Carlsen ertoe zijn leven te wagen voor een onbemand vrachtschip?

Hoe het verder gaat met de kapitein van de Costa Concordia?
We houden gewoon de verslaggeving in de media in de gaten...

@Matthijs, 19 januari 2012

Onstuimig verlangen

Langzaam trok Catharina de grote deur open en daar, wat verder van haar af, zag ze hem onbeweeglijk liggen. Zijn glimmende huid zag er wat zweterig uit, maar begerig als ze was, kwam ze wat dichterbij en keek nog eens goed. De hele dag had ze geprobeerd het idee van zich af te zetten, maar ze moest zwichten voor haar innerlijke drang, voor haar onstuimig verlangen.
Zou ze het erop wagen? Voorzichtig pakte ze hem beet en sleepte hem naar voren. Hij bleek niet zoveel zwaarder dan ze dacht. Zonder enig verzet schoof ze hem voorzichtig in haar richting. Hij bood weinig weerstand. Ze kon de heerlijke geur van zijn poriën ruiken en het prikkelde al haar zintuigen. Wat zag hij er schitterend en aantrekkelijk uit. Hij had een tijd in het pikkedonker gelegen, opgesloten. Nadat ze zich ervan overtuigd had, dat hij goed en stabiel lag, had ze hem een tijd met rust gelaten. Toch maakte dat geen evident verschil. Nu wilde ze hem beetpakken. Hier, op dit moment, zo vlak bij haar, wilde ze ultiem van hem genieten. Onder het mom van 'wat niet weet, wat niet deert', voelde Catharina, dat haar drang om te begeren alleen maar toenam. Ze wist al langere tijd dat ze er eigenlijk niet aan mocht toegeven, maar ze kon het niet weerstaan. Allereerst moest ze iets onvermijdelijks doen. Ze weifelde even. In een fractie van een ogenblik, griste ze het glimmende voorwerp resoluut van tafel en pakte het lemmet stevig in haar hand. Ze drukte hem stevig en daadkrachtig naar beneden en met een lichte aanzet stak ze het vlijmscherpe mes. Ze knikte zichzelf goedkeurend toe. Ze zou hem alleen aan de buitenkant bewerken. Met één lange haal flitste het stalen mes van boven naar beneden. Daarna bewerkte ze hem deskundig met het volgende attribuut. Gelukkig, geen al te ernstige beschadigingen, constateerde ze, alleen wat schaafwonden. Dit kon niet deren, geen uitschieter naar zijn binnenste. Ze schoof resoluut wat dichter in zijn richting en ze zag hem nu van heel dichtbij. Gretig strekte ze eindelijk haar handen uit.
Nee, Catharina liet zich de kaas niet van het brood eten...


Schrijfopdracht 
'Schrijf een spannend verhaal van maximaal 500 woorden. Er mag geen moord en doodslag in voorkomen en bloed is evenmin toegestaan.'

© Matthijs, 9 juli 2009
Lekker hè?, een boterham met kaas.
Ik vind het fijn als je een reactie achterlaat.

Mijn laatste sprong

Aarzelend blijf ik even om mij heenkijken, voordat een grote sprong mij in een geheel andere positie zal brengen. Om mij heen zie ik een merkwaardig geschakeerd landschap, opgedeeld in gelijkmatige stukken. Als ik omhoog kijk, zie ik zijn fronsende wenkbrouwen en trillende vingers. Hij is al op leeftijd en tegenover hem zit een jongere uitgave van hem. Vast zijn kleinzoon. Die zie ik hier voor het eerst. Hij kijkt de oudere man net als ik verwachtingsvol aan. Jarenlang speelde hij een spel met mij. Vaak koos hij mij als eerste in een voor mij merkwaardige strategie. Ik ken mijn positie en opdracht: Tactisch handelen en volhouden tot het laatst. Mijn maatje even verderop, eveneens een vurig ros, blijft onbeweeglijk op zijn plaats. De kleine jongen beweegt met zijn hand. Naast hem hoor ik iemand zachtjes fluisteren: 'Kijk uit, kijk uit, denk na bij wat je doet.' Ik geloof wel dat hij er goed over nadenkt. Vaak arriveeerde ik samen met de schone donkere jonkvrouw aan de overkant, om de vorst van de tegenstander in het nauw te drijven. De schone dame wil ik graag beschermen. Zi is het waard. Gewone soldaten werden veelal eerst opgeofferd om een sterkere positie voor haar af te dwingen. Een enkele keer werd ik onverwacht verdreven. Vandaag niet. Vandaag ben ik uitgekozen om te strijden. Nu pakt hij mij ruw bij mijn hoofd en schuift mij de linkerkant op, met een mooie paardesprong. Een moment denk ik: waarom langs deze kant? Maar de blik op het kasteel aan het uiteinde van het veld doet me beseffen dat het een goede keus is. De jongen pakt wreed de schimmel bij de halster en poogt hem tegen mij te laten steigeren. Die kans krijgt hij niet, want een koerier, een hardloper, komt vlak voor mij staan en belemmert zijn volgende actie. Bedaard neemt de oude man de schone jonkvrouw bij de hand en zet haar op een prominente positie. Het is niet veel later als ik de jongen hoor zuchten: 'oei, wat nu? Een gelijke ruil? Nee, even wachten...' Hij heeft de kans om de oude man met één zet in een hoek te drijven. Dat doet hij echter niet. Met opzet? Ik denk het wel, want de jongen lijkt mij slim. Vlak voor me valt een plas rode vloeistof op het veld. De oude baas zit te morsen, hij merkt niet dat een beetje wijn het strijdveld kleurt.
Dan wordt er opeens een ruwe sprong naar rechts met mij gemaakt en hoor ik hem mompelen: 'Mat, ja schaakmat geloof ik... zie je wel, ik kan het nog.'
Dat was mijn laatste sprong.


437 woorden
-----------------------------------------------

Schrijfuitdaging
Schrijf een verhaal van maximaal 500 woorden vanuit het perspectief van één van de onderstaande 'personages':

Een kakkerlak met smetvrees
Een schaakstuk
Een glasbak
Een kapotte harde schijf
Een koningin
Een potloodventer
Een vermist knuffelbeest
Een persoon op het schilderij 'de Nachtwacht' van Rembrandt van Rijn
Prof. dr. Dorlacher

© Matthijs, 30 mei 2009
Ik vind het fijn als je een reactie achterlaat.